Van vallen naar veerkracht: Joëls route naar acceptatie en werkplezier.

Een ongeval in Zuid-Frankrijk veranderde Joëls leven drastisch. Wat begon als een zoektocht naar zichzelf en vrijheid, eindigde in een langdurig revalidatietraject. Hoe verliep zijn traject? Samen met jobcoach Thomas vond Joël een nieuwe balans tussen acceptatie, voldoening en werkplezier.

Van leerkracht naar revalidant

In 2017 begon Joël als leerkracht in het basisonderwijs. Na twee jaar besloot hij te gaan reizen om zichzelf beter te leren kennen. Tijdens een klimtocht in Zuid-Frankrijk viel hij van zes meter hoogte naar beneden. Hij heeft naar eigen zeggen ‘mazzel gehad’. Aanvankelijk leek alleen zijn enkel verbrijzeld, later bleek hij ook niet-aangeboren hersenletsel (NAH) te hebben opgelopen. Het avontuur kwam snel tot een einde: Joël keerde met tegenzin terug naar huis.

Ikwas op zoek naar mezelf en vrijheid, maar kwam juist terecht in een proces vanacceptatie. Ik had toen niet in de gaten wat er met mijn hoofd aan de handwas.” (Joël, kandidaat)

 Herstellen na enkelreconstructie

De eerste zeven maanden na het ongeval bracht Joël door bij zijn ouders, waar hij in een rustige omgeving kon herstellen. “De klachten kwamen in eerste instantie vooral van mijn enkel. In het ziekenhuis hadden ze een enkelreconstructie gedaan met een stukje uit mijn heup. Op de scan konden ze zien dat ik geen ernstige schade aan mijn hoofd had. Ik had te maken met een hersenschudding. Mijn vermoeidheid, snelle overprikkeling en geheugenklachten leken toen niet alarmerend.”

Wiebelend weer aan het werk

Na zeven maanden was Joëls enkel hersteld, hij was toe aan de stap richting werk. Hij kreeg op school een vast contract aangeboden: hoera! Helaas kwam hij na zes maanden door een burn-out in de Ziektewet terecht. “Ik voelde me volledig uitgeblust”, vertelt Joël. Door zijn klachten was hij niet in staat om voldoende voor zichzelf te zorgen in combinatie met werk- en privézaken. “Mijn geheugen ging achteruit, mijn zelfvertrouwen werd minder en ik voelde me niet meer comfortabel bij vrienden. Zodra ik uit mijn bubbel stapte, begon ik letterlijk te wiebelen op mijn benen.”

Diagnose niet-aangeboren hersenletsel

Na begeleiding op zowel spoor één als twee stopte Joël in december 2022 officieel in het onderwijs. Hij zat niet lekker in zijn vel en het ontbrak hem aan energie, nieuwsgierigheid en gedrevenheid. De re-integratie inspanningen hadden teveel van hem gevraagd. Hier kwam veel frustratie bij kijken: ‘Waarom lukt het niet?’. Via de huisarts werd officieel vastgesteld dat Joel niet-aangeboren hersenletsel had overhouden aan zijn val.

Revalidatietraject niet-aangeboren hersenletsel

De huisarts stelde vast dat Joël aan het ‘Post concussion syndrome’ leed. Dit is het geval wanneer de klachten van een hersenschudding langer dan drie maanden aanhouden. Het is ondertussen zes jaar geleden dat hij naar beneden viel. Toen eenmaal de diagnose ‘niet-aangeboren hersenletsel’ was vastgesteld, volgde een intensief revalidatietraject bij De Hoogstraat in Utrecht. Hier kreeg hij de begeleiding waar hij behoefte aan had: van een team bestaande uit een fysiotherapeut, ergotherapeut, psychomotorisch therapeut en psycholoog.

De ontmoeting met jobcoach Thomas

In 2024 meldde Joël zich aan bij The Class, een re-integratieprogramma voorjongvolwassenen met NAH. Hier kwam hij in contact met jobcoach Thomas van Duffelen van Jobstap. Ze maakten kennis bij Joël thuis: "Ik herinner me goed dat ik je vroeg: wat is je doel? Jij antwoordde met: terug in het onderwijs, een vaste baan en een goed salaris” vertelt Thomas. Joël vult aan:” Ik wilde werken en doen wat ik in het verleden deed; ik was nog niet toe aan het loslaten van mijn oude ik.” Samen legden ze de puzzel: waar stond Joël op dat moment, wat had hij nodig en hoe kon Thomas daarbij ondersteunen? Er ontstonden leuke gesprekken.

De impact van een IVA-uitkering

In september 2024 kreeg Joël een herkeuring om te kijken wat op dat moment zijn arbeidsvermogen was. Jobcoach Thomas ging mee naar de afspraak met de verzekeringsarts. Thomas: “De uitkomst was een IVA-uitkering, wat inhoudt datje geen arbeidsvermogen hebt. Dit was natuurlijk heel pijnlijk, maar wel realistisch op dat moment. Desondanks hebben we ons niet laten ontmoedigen!” Joël vond deze uitkomst ‘super heftig’: “het voelde heel onwerkelijk, terwijl je diep van binnen weet dat het klopt. Het bracht uiteindelijk veel rust: ik eiste van mezelf iets wat niet terecht was."

Op zoek naar acceptatie

Het programma van The Class hielp Joël bij het vinden van acceptatie. Met behulp van een jobcoach, sportcoach, individueel begeleider en diverse groepssessies, maakte de oude ik van Joël steeds meer plaats voor de nieuwe. Tijdens de coaching was acceptatie ook een belangrijk thema, vertelt Thomas: “Ik heb Joël vooral inzicht geboden vanuit verschillende perspectieven. Daarnaast was ik zijn klankbord: wat zit er in je hoofd? Wat heb je nodig? Daarin ben ik heel praktisch.”  Nu is Joël ook niet het type dat stilzit: hij nam de informatie en adviezen van Thomas, de revalidatiearts, ergotherapeuten anderen ter harte en deed veel aan zelfonderzoek.

Van elkaar leren en waarderen

Joël benadrukt het belang van goede communicatie, wederzijds respect en openheid inde coaching. "Thomas draagt rust bij zich, daar heb ik veel aan gehad. Daarnaast is het een leuke, spontane man die oprecht interesse toont.” Thomas kan het erg waarderen dat Joël openstaat voor hem: “Dankzij Joël heb ik een mooie en leerzame ervaring als jobcoach erbij. Ik ben praktisch en oplossingsgericht, maar in dit traject was een pas op de plaats, met veel aandacht en reflectie, nodig. Wat ik ook leuk vond: Joël was vanaf het begin nieuwsgierig naar de persoon achter de jobcoach!”

Ik geloof dat motivatie en vertrouwen kunnen leiden tot ontwikkeling, een positieve lijn en gewenste verandering.” (Thomas van Duffelen, jobcoach)

Een nieuw avontuur in de tuin

Thomas begeleidt Joël ondertussen in een nieuw traject via de gemeente: Sterk met Werk. Samen vonden ze een werkervaringsplek bij de Tuinen van Kraaybeekerhof in Driebergen. Hier werkt Joel sinds 2025 met veel plezier mee! Joel kan hier pauze nemen wanneer hij die nodig heeft, krijgt begeleiding op de werkvloer en alle ruimte om te experimenteren met taken en uren om zo belastbaarheid op te bouwen. “Ik moet mezelf nu eerder begrenzen”, zegt Joël met een glimlach. Toen Thomas laatst langkwam op de werkplek, genoot hij van het beeld: “Joël nam netpauze, liggend in het gras, de zon op zijn bol.” Het werken in de biodynamische tuin doet hem goed en de zienswijze sluit mooi aan. 

Toekomstplannen en dromen

Hoewel het Joël steeds beter lukt om de uitdagingen van zijn NAH te omarmen, verzet hij zich soms ook nog. “Als je beperkt bent in je energie, dan weeg je iedere stap. Ik zie nu wat er nodig is om voldoening te creëren: focussen op wat ik nú kan en loslaten wat ik vroeger kon.” Moeilijk vindt hij dat wel. Joël speelt met het idee om terug te gaan naar de plek van het ongeval: “vanuit nieuwsgierigheid: wat doet dat met me? Maar ook om het af te kunnen sluiten. ”Een andere wens: een tijdje met een camper rondreizen; maar dat voelt wel als een ‘ver-weg-droom’. 

Conclusie‍

Joëls verhaal laat zien hoe belangrijk het is om passende ondersteuning te krijgen bij de re-integratie en het werken met NAH. Met de juiste begeleiding, motivatie en gedrevenheid is het mogelijk om weer werkplezier en voldoening te vinden, ondanks de uitdagingen die NAH met zich meebrengt.

--

Joël besloot dit jaar een blog te starten over zijn ervaring met niet-aangeboren hersenletsel. “De klachten bij niet-aangeboren hersenletsel zijn zo ontastbaar en onzichtbaar. Dit maakt de communicatie met je omgeving extra lastig.” Nieuwsgierig? Neem een kijkje via https://nahandboek.blogspot.com/